Duży wzrost zapotrzebowania na parę i energię elektryczną wynikający z poważnej rozbudowy Zakładów, był powodem przystąpienia do rozbudowy elektrociepłowni EC II. Podczas inwestycji w ramach „Tarnowa II” elektrociepłownię wyposażono w dwa kolejne kotły parowe oraz dwie turbiny upustowo-przeciwprężne, każda o mocy 23,4 MW. Poza tym wprowadzono oddzielny układ zasilania energią elektryczną instalacji „Tarnowa II”. Zasilanie zostało oparte na liniach 110 i 220 kW, stacji Tarnów-Wschód.[1]

Z chwilą ukończenia w 1957 roku budowy Elektrociepłowni II rola przedwojennej, starej elektrociepłowni znacznie się zmniejszyła. Lata siedemdziesiąte to pożegnanie EC I, pierwszego obiektu produkcyjnego przedwojennych „Mościc”. W 1971 roku w „EC I” zlikwidowano stare kotły parowe, a w latach 1977-79 turbozespoły. Stojące jeszcze turbozespoły miały być wykorzystywane tylko w przypadkach znacznych trudności w zasilaniu energią elektryczną. Ostatecznie w 1976 roku głos fabrycznej syreny przestał dobiegać z wysłużonej „EC I”.[2] Przyszedł okres, gdy „EC I” pracowała głównie w szczytach energetycznych. Pod koniec lat osiemdziesiątych, po około pięćdziesięciu latach pracy, „serce” przedwojennych Mościc wyłączono i definitywnie zlikwidowano.

[1] 60 lat energetyki w tarnowskich Zakładach Azotowych, „Przemysł Chemiczny” nr 7/87, s. 324.

[2] Ostatnie miesiące Ciepłowni I, „Tarnowskie Azoty” nr 647, 20.11.1976, s. 2.