Po wojnie rosło zapotrzebowanie kraju na nawozy sztuczne, ale wzrost ich produkcji zależał między innymi od uruchomienia rozkładni metanu produkującego gaz systemowy – wodór, konieczny do syntezy amoniaku, jego sprężanie i oczyszczanie, a z chwilą udostępnienia większych ilości gazu ziemnego, przejście na ten surowiec w miejsce koksu. Był to program określany mianem „synteza Tarnów I”. Generatory wytwarzające wodór przez rozkład pary wodnej na koksie zastąpiono rozkładaniem metanu z parą wodną, według opracowanej własnymi siłami technologii. Tą technologią zlikwidowano generatory nazywane żartobliwie „maszynkami do niszczenia koksu”.[1]