Program „synteza Tarnów I” realizowano etapami. W pierwszym etapie rozbudowano instalację syntezy amoniaku do zdolności 160 ton na dobę w 1953 roku, a następnie do 240 ton na dobę.[1] Docelowo zakładano rozbudowę wytwórni amoniaku do 480 ton na dobę poprzez zabudowę dwóch nowych generatorów gazu, budowę dwóch instalacji konwersji gazu ziemnego, modernizację oczyszczania gazu od tlenku węgla metodą tzw. mycia miedziowego, zabudowę nowych sprężarek gazu oraz przebudowę wnętrz reaktorów syntezy amoniaku z typu Fauser na typ NEC. Nastąpiło to w okresie późniejszym, w czasie wielkich inwestycji określanej mianem „Tarnów II”