Polichlorek winylu był produktem bardzo chimerycznym, zależnym od koniunktury. Mniej podatne na jej wahania były wyroby z PCW (profile okienne, rury drenarskie i telekomunikacyjne). W 1996 roku sukcesem zespołu inżynierów z Zakładu Polichlorku Winylu zakończyły się długoletnie próby nad otrzymywaniem i produkcją nowego asortymentu – płyt ze spienionego polichlorku winylu, substytutu drewna i płyt paździeżowych.[1] W tym samym roku zakupiono i zamontowano dalszych 6 linii do produkcji osłonek poliamidowych oraz zamontowano drugą linię do produkcji rur drenarskich.

[1] Dla pcw nie ma alternatywy, „Tarnowskie Azoty” nr 1663, 04.12.1996, s. 1, 3.